Siedem grzechów głównych periodyków motoryzacyjnych

XXI wiek w pełni. Co chwila przepowiadana jest rychła śmierć papierowym książkom i prasie, choć   jak na razie jakoś tego nie widać - w najbardziej nas tutaj interesującej kategorii prasy motoryzacyjnej mamy już szeroki wybór nie tylko tygodników czy miesięczników "ogólnomotoryzacyjnych", ale także tych specjalizujących się na przykład tylko na autobusach, pojazdach 4x4 czy samochodach zabytkowych. Jest to więc kolosalna poprawa względem lat 90., gdzie można było dostać w kiosku na rogu "Auto Świat" i nic ponadto. Choć konkurencja na rynku prasy nie śpi, nie można jednak powiedzieć, że potknięcia i błędy się nie zdarzają. Pół biedy, jeśli to zwykłe chochliki drukarskie, to może się zdarzyć każdemu, ale niestety wiele pism - szczególnie właśnie tych "ogólnomotoryzacyjnych" - dość regularnie powtarza błędy nieco większego kalibru. Poniższa lista nie ma na celu obrzucania błotem poszczególnych tytułów, ale zwrócenie Waszej uwagi, że zawsze warto spojrzeć na dany artykuł nieco krytycznym okiem, bo żaden redaktor nie jest alfą i omegą. Ale przejdźmy do konkretów:

1. Bez wątpienia jesteśmy najlepsi.

Zacznijmy od kategorii, z którą na szczęście do czynienia mamy rzadko. Oczywiście, każda pliszka swój ogonek chwali, ale wyraźne wywyższanie się praktycznie nie występuje. Pamiętam jednak relatywnie świeży przykład z pisma, które niedawno zniknęło z naszego rynku (w mojej opinii bardzo dobrze, bo z numeru na numer coraz bardziej wręcz wylewała się ta wrodzona zaje*istość kilku redaktorów). Przykład dotyczył opisywanego w tymże piśmie legendarnego Lamborghini Diablo, o którym napisano we "wstępniaku", że "jesteśmy jedyni w Polsce, którzy takie auto opisali". Nie jest to oczywiście cytat dosłowny, ale taki był jego sens. Istotnie, chyba nigdy w żadnym innym polskim piśmie nikt Diablo nie jeździł... ale to nie znaczy, że nigdy go szerzej nie opisano. Ba, dosłownie kilka miesięcy wcześniej jeden z miesięczników zajmujących się motoryzacją mniej-i-bardziej klasyczną, zamieścił na swoich łamach... poradnik kupującego dla chętnych na zakup Diablo. Ośmielę się zresztą stwierdzić, że jakość tego poradnika też była na zauważalnie wyższym poziomie, ale to już kwestia gustu.

2. Przetestujmy diesla.

Jak już kiedyś pisałem, testy i porównania nowych samochodów, szczególnie aut klasy średniej i SUVów, są absolutnie zdominowane przez pojazdy z silnikami wysokoprężnymi. Na rynek wchodzi nowe Audi Q7? Przetestujmy diesla. O, szykuje się porównanie sedanów klasy średniej? Weźmy diesle. Dawno nie mieliśmy do czynienia z Jaguarem XJ? Byłoby doskonale, gdybyśmy przejechali się dieslem. Tak, oczywiście, diesle są bardzo popularne, zwłaszcza jeśli ktoś często jeździ w dłuższe trasy. Sęk w tym, że po pierwsze, samochody benzynowe to wcale nie taki margines rynku za jaki niektórzy je uważają, a po wtóre, niektóre pisma czasem same sobie przeczą. Co bowiem zobaczymy na kolejnych stronach danego magazynu? Na przykład test używanego samochodu klasy wyższej z silnikiem benzynowym. Bo nie wszystkie diesle, choć też 5 lat temu były tak zachwalane, dają radę bezawaryjnie przejechać chociaż te 150 czy 200 tysięcy kilometrów. Kolejna strona - artykuł, że benzyniaki zaczynają być bardziej bardziej popularne od diesli, bo nawet jeśli są turbodoładowane i mają bezpośredni wtrysk paliwa, to nie mają filtrów cząstek stałych i nie są aż tak czułe na jakość paliwa. Czyli po latach okazują się generować mniejsze koszty eksploatacyjne. W wielu przypadkach można też odnieść wrażenie, że dziennikarze uzależnili się już nawet nie tyle od diesli, ale od wszystkich silników z turbodoładowaniem. Jak mają okazję się przejechać czymś w stylu wolnossącej Mazdy 6 albo Hondy Civic, to narzekają, że "nie ciągnie z dołu", "trzeba kręcić wysoko", "jest głośno". O ile w przypadku zwykłych aut osobowych jeszcze można to jakoś przeboleć, to wysuwanie takich oskarżeń w kierunku aut usportowionych/sportowych, jak na przykład Toyoty GT86 czy Mazdy MX-5 zakrawa już na ostrą przesadę - a i takie opinie się zdarzają.

3. Nie mamy porównywalnych samochodów i co nam pan zrobisz?

Tutaj chciałbym zaznaczyć, że nie jest to regułą, ale czasem się zdarza. Najczęściej chodzi o kwestię adaptacyjnego zawieszenia - jeśli porównuje się kilka aut, z których każde opcjonalnie w takie zawieszenie może być wyposażone, to zwykle jedno z tych aut w teście występuje bez tego dodatku. Ciężko tu nawet winić za ten fakt kogoś konkretnego, bo w parku prasowym może nie być odpowiedniego auta, a dziennikarze mogą nie mieć możliwości, by poczekać dłużej na pojazd z odpowiednim wyposażeniem. Ale jak potem pan Kowalski, chcący kupić kombi klasy średniej, ma wybrać samochód, skoro w porównaniu występują tak... nieporównywalne konfiguracje? Regularnie zdarza się też, że dany model w porównaniu występuje na większych, opcjonalnych kołach, dzięki czemu na ogół prowadzi się zauważalnie lepiej. Tutaj mamy jednak zwykle chociaż o tyle sprawiedliwą sytuację, że większe koła to nie tylko lepsze prowadzenie, ale też na ogół gorszy komfort jazdy. Gorzej, że tematem tabu pozostają opony - dla testujących często nie ma większego znaczenia, że samochód X jeździł w teście na Continentalach ContiSportContact, a samochód Y na Michelinach Energy Saver - na pewno ten drugi ma badziewne zawieszenie i układ hamulcowy, skoro osiągnął gorsze wyniki w tych kategoriach! Ba, powiem więcej - zdarzyło mi się widzieć porównania, gdzie porównywano auta na oponach letnich do tych z założonymi "gumami" zimowymi... i czepiano się tych drugich, że mają zbyt długą drogę hamowania!

4. Niech wygra najlepszy. O ile będzie Volkswagenem lub Audi, ewentualnie Skodą.

Nikt nie mówi, że powyższe marki to złe auta. Wręcz przeciwnie - w swoich klasach na ogół są to jedne z najciekawszych propozycji, wyróżniające się jakością wykonania, sensownym doborem silników czy - zwłaszcza w Skodzie - znakomitym stosunkiem ceny do jakości. Powiem więcej - te auta faktycznie w większości przypadków w pełni zasługują na zwycięstwo! Kiedy jednak po raz kolejny czytam, że Superb pod względem jakości materiałów użytych do wykończenia wnętrza ustępuje w danym teście tylko Passatowi, to mnie coś trafia. Tak, Superb jest pod tym względem bardzo dobry. Tak, Passat jest nawet lepszy. Ale tak się składa, że na przykład taka Skoda do tej pory nie nauczyła się w paru miejscach, z którymi często dłoń ma styczność, stosować miękkich, przyjemniejszych w dotyku tworzyw. I tak, to dotyczy także topowego Superba Laurin&Klement. Jasne, to nie Rolls-Royce, nie musi mieć wszędzie skóry z jamraja pasiastego. Ale diabeł tkwi w szczegółach, nikt nie chce w aucie za 120 tysięcy złotych 16 razy dziennie chwytać w drzwiach uchwytu wykonanego z taniego, twardego plastiku. Zresztą, kwestia jakości materiałów i wykończenia całkiem często jest traktowana po macoszemu, sprawdza się na przykład tylko konsolę centralną, a nie przykłada wagi do wykończenia bagażnika czy choćby panelu między przednimi fotelami. No chyba, że artykuł dotyczy Audi. Ciekawostką pozostaje fakt, że we wszelkich porównaniach pojazdów pochodzących z różnych krajów, istotną rolę może odgrywać patriotyzm lokalny. Jeśli dany artykuł ukazuje się w kilku wersjach językowych, to zdarza się, że w piśmie wydawanym w Niemczech i u nas wygra Volkswagen, w Czechach Skoda, a we Francji Peugeot. No to w końcu ma wygrać najlepsze, czy krajowe?

5. Fantastyczne są te ekrany dotykowe. Dajcie wincyj.

Kwestia ekranów dotykowych w samochodach mnie przeraża. Coraz więcej producentów rezygnuje z większości przycisków i pokręteł, żeby wszystko wpakować do samochodowego systemu multimedialnego. Nie mam nic przeciwko zdublowaniu poszczególnych funkcji, niech każdy sobie wtedy używa bardziej wygodnego dla niego rozwiązania. Ale co poszło nie tak, że za szczyt elegancji uchodzi teraz cholerny iPad wbudowany w konsolę centralną? Ani to ładne, ani wygodne podczas jazdy (zwłaszcza na naszych drogach), ani ergonomiczne czy bezpieczne. Tyle się trąbi na lewo i prawo, że kierowcy bawiący się podczas jazdy smartfonami stwarzają jeszcze większe niebezpieczeństwo, niż stwarzali niegdyś kierowcy używający Nokii 3510, a potem montuje się te 500-calowe tablety, by swoją skomplikowaną obsługą rozpraszały kierowcę 3 razy bardziej niż smartfon. Przyciski musiałyby tam być wielkości 1/4 ekranu, by można było względnie bezpiecznie tego dziadostwa używać podczas jazdy. Mniejsza z obsługą radia, ale zmiana ustawień klimatyzacji z poziomu systemu multimedialnego (i tylko z niego!) zakrawa na kretynizm - a w artykułach wielka radość, bo pozbyto się dwóch pokręteł i czterech przycisków i dzięki temu konsola centralna przypomina teraz spód umywalki. Muszę jednak przyznać, że nie widziałem nigdzie negatywnych głosów dotyczących systemu Mazdy, w której ekran dotykowy owszem, w niektórych modelach występuje, ale "na dotyk" działa... tylko na postoju. Można? Można.

6. Dajcie spokój, przecież nikt nie jeździ bazowymi wersjami.

Tutaj ponownie w wielu przypadkach wina może wcale nie leżeć po stronie dziennikarzy tylko parków prasowych, ale fakt pozostaje faktem - chcesz kupić samochód w bazowej wersji wyposażenia? Nie szukaj testu takowej, bo nie znajdziesz. Zdarza się to naprawdę sporadycznie i tylko w przypadku niektórych segmentów samochodów, na przykład wśród aut miejskich. Chcesz kupić bazowego Passata lub Optimę? Zapomnij, że o nich przeczytasz. Sęk w tym, że kwestie tego typu potrafią być bardziej istotne niż się niektórym wydaje. Bo kto by pomyślał, że są samochody, w których seryjne plastikowe kierownice (tzn. nie obszyte skórą) są wykonane z na tyle "zjadliwego" tworzywa, że mogą wywoływać alergię?

7. To wygląda zupełnie tak samo.

Jako automaniaka, dziwi mnie nieco, że wielu ludzi ma problem z odróżnianiem poszczególnych samochodów po kwestiach innych niż kolor. No ale OK, zdarza się, ja nie jestem w stanie odróżnić kanii od muchomora czy rymu żeńskiego od męskiego. Ale żeby w piśmie motoryzacyjnym napisać, że wnętrza Cadillaca BLS i Saaba 9-3 są praktycznie takie same (a z takim przykładem się kiedyś spotkałem), to trzeba chyba się mocno nie wyspać. Owszem, kierownica czy kształt wskaźników (ale już nie ich cyferblaty!) są w obu autach takie same. Ale reszta? Deska rozdzielcza ma inny kształt, a konsole centralne pochodzą z dwóch zupełnie różnych światów. Ale spoko, przecież wyglądają tak samo...

A Wy? Macie jakieś propozycje, jakie grzechy i grzeszki można by dorzucić do powyższej listy?

Zdjęcia i grafiki pochodzą ze stron: NetCarShow.com, TopSpeed.com, Meme Wikia, Hemmings Daily oraz z materiałów prasowych Citroen South Africa.